دوراهک

در آتش شرم ، آب می سوخت
آنجا که گل و گلاب می سوخت

یک باغ پر از شکوفه ی سرخ
در سایه ی آفتاب می سوخت

هر دیده که رنگ آب می دید
می خواست بگوید آب می سوخت

در پاسخ کودکان تشنه
مشک و علم و جواب می سوخت

صد نیل اگر فرات می شد
از داغ دل رباب می سوخت

پیراهن خیمه های غیرت
از کینه ی بی حساب می سوخت

از بس که ستم ز حد فزون بود
در خشم خدا، عذاب می سوخت

از قطره ی اشک داغ “ترنم”
شعر و قلم و کتاب می سوخت