دوراهک

دلی دارم که از دست شما زخمی ست ای مردم

نمی پرسد کسی از من که دردم چیست ای مردم

که می داند چه خواهد رست زین باران خون آلود

چه سیلی پشت این سد زمان جاریست ای مردم

خروش نیل طغیان است زان سوی زمان جاری

بنای عشق اینک رو به ویرانیست ای مردم

کنون که شاخ و برگ باغهامان داس می بوسد

گه مرگ درختان هم تماشاییست ای مردم؟

شما که خیمه ی شب را پناه خویش پندارید

درون کاسه ی سر چشمتان رنگیست ای مردم

چراغ نامتان اینک هجوم باد خواهد کشت

سیه نامی به دوش صبح ، عار کیست ای مردم

مگر کوی نجابت را غبار ننگ پاشیدند

که فانوس نجیب کلبه ظلمانیست ای مردم؟

ز سوی خاک فردامان چنانچه دامن تاریخ

بگیرد بوی نفرت ، ننگ انسان نیست ای مردم؟