دوراهک

شاعر قلم گرفته و زل زد به دفترش
تصویر گنگ و مبهمی آمد برابرش
یک سایه دید و پیکرخورشید و بعد از آن
یک آسمان ستاره کمی آن طرفترش
تا که شهاب واژه ای از قطب جان گرفت
تا ناگهان بهانه دهد دست شاعرش
“ای سربریده پیکر صد پاره، ای غریب”
کرد انعکاس واژه به شعر آشناترش
اما غمی بزرگ به جانش رسوخ کرد
از شاخه های لاله و عکس برادرش
برگشت و خوب کودکی اش را مرور کرد
پیوند با گذشته شد آشوب خاطرش
تکرار داغ صحنه ای از ذهن او گذشت
در صحن پاک آینه، در اشک مادرش
“ای کشتی نشسته به ساحل” که ناگهان
شاعر شکست در غم و شد غرق باورش
“ای بی کفن حسین(ع) من، ای تشنکام عشق
هی خواند و گریه کرد و نوشت آه آخرش