دوراهک

بی تو پسکوچه ی دل سرد و غبار است و سکوت
سینه با غربت تو شعله ی نار است و سکوت

شب خاکستری ام را چه شکوهی ست، که من
هر چه فریاد کشم واژه ی یار است و سکوت

آه . . . ای پای سحر خلوتم آشفته مکن
خسته ام از دم صبحی که شرار است و سکوت

ریخت بردامن شب اشک شقایق ، آری
که به سیمای شفق رنگ غبار است و سکوت

شب و تنهایی و بی عطر حضورت چه کنم
دیده هر سوی برم غربت و تار است و سکوت

دوش از سوی چمن برگ گلی باد آورد
بفشاندش به فضا گفت: بهار است و سکوت

بی تو با سبزترین خاطره ها خواهد ماند
چشم ما و گذر عمر ، که بار است و سکوت