دوراهک

خون از دلم چو قطره ی اشکی چکید و سوخت
شکل هلال در دل دفتر کشید و سوخت

شعرم که داشت مرثیه می شد برای تو
یک جا تمام حرف دلم را شنید وسوخت

گفتم غزل بچینم از این واژه ها ، ولی
حس غزل ز خانه ی ذهنم پرید و سوخت

یک کاروان ستاره ز چشمم روانه شد
وقتی قلم به کرب و بلایت رسید و سوخت

آری ، تو هم شنیده ای آنجا که کودکی
آب از دم سه شعبه ی تیری مکید و سوخت

دریای حلم و معدن غیرت ، خدای صبر
نعش به خون تپیده ی اکبر بدید و سوخت