دوراهک

اور انده تا ری خونه ها افتو پس بون مو نی
ساز دلم اشکسه و ای دل غزلخون مو نی

وختی که مه تو آسمو خط و نشونی ایکشد
تو چلچراغ کیچه ها ماه درخشون مو نی

صحرا که گل تا پشت پان، ان بخت و اقبالم کویان
که شهنه ی اسپ نری تو ای بیابون مونی

پاوم سحر پیش از اذون واگردم ان جی اولی
شهر فرنگ امشوی ، شهر مسلمون مو نی

وختی کمم پیچ ایدت از گهپی دومن یک غازونیم
یعنی کریشک واوشه و حب تو درمون مو نی

ای جومه ی گل پرپری از مو دگه دل نیبری
امرو نه تو ، حور و پری هم حور و پریون مو نی

“ترنم” شویت شعری بگوت عقل ایدتش حکم سکوت
آخر مگه تخصیر من ؟ ، دل که به فرمون مو نی