دوراهک

شعر من بی تو بسی قافیه ها کم دارد
بی تو حتی غزلم رنگ محرم دارد

سر شب بود و دلم سخت هوایی شده بود
شعر هم مثل دلم کرب و بلایی شده بود

خواستم بال زنم سوی تو ، پر کم دارم
آتش سوختنم هست ، شرر کم دارم

پشت در، مانده ی درمانده منم ، در وا کن
بده بالی و کبوتر شدنم امضا کن

حجم این حنجره گر سمت دلم باز شود
واژه در واژه اگر یکسره آواز شود

شعر من باز دو مصراع دگر کم دارد
غزل امشب عجب آشوب مرا هم دارد

سرنوشت من و شعرم به شما وصل شده
امشب این شعر ، چه با کرب و بلا وصل شده

مادرم روضه ی عباس تو در گوشم خواند
روضه ای داغ ، که برشانه ی دل باقی ماند

روضه ای مثل عطش ،مثل وفا ، مثل علم
مثل لب های ترکخورده ی سقای حرم

مثل منسوب به سقا و در آن قحطی آب
مثل شرمندگی و آب شدن پیش رباب

به علمدار بگو باز علم بر دارد
کربلا ، کرب و بلاهای مکرر دارد