دوراهک

غزل می ریزد از چشم تو ، شاعر می شوم از دم
الا یا ایها الساقی ادرکاسا ولی کم کم

به طغیان می کشی هر دم دلم را با سرانگشتی
که رو در روی آئینه تو گیسو می کنی در هم

من از طبع غزل پرداز چشمان تو فهمیدم
که روزی عاقبت چشم تو کاری می دهد دستم

صفا و مروه ات عشق است اگر چشم تو بگذارد
که از پای تقلایم بجوشد چشمه ی زمزم

دلم را می سپارم بر نسیم نرم آغوشت
بیا تا موج لبخند تو باشد ساحل “ترنم”