دوراهک

جمعی از جمعیت عشق اگر کم شده بود
دشت یکریز پر از چشمه زمزم شده بود

آب می سوخت در انبوه عطش سوز فرات
آسمان نیز به پهنای زمین خم شده بود

چشم هم وسعت یک فاجعه را می فهمید
آنچه در دایره عشق، منظم شده بود

نطفه می بست جنونی که تماشایی بود
جوهر عشق و جنون بود که توآم شده بود

لیله القدر زمین بود که هفتاد و دو بار
آیه ی خون خداوند، مجسم شده بود

می شد آن روز فقط عشق به تصویر کشید
طرح یک مرثیه کم داشت، که آنهم شده بود

اسب خورشید که می تاخت در اعماق شفق
یال آشفته ی طوفان محرم شده بود

نینوا بود که همواره عطش می نوشید
و غروبی که چو غمناکی “ترنم” شده بود