دوراهک

دستهایم را ببندی باز هم خواهم نوشت
هر چه را از هر که دیدم یک به یک از دم نوشت

دستهایش را که بستند، خانه اش آتش زدند
پای این زخم گران را می توان مرهم نوشت؟

می شود آیا به روی این قضایا چشم بست؟
یا که بر پیشانی منظومه ی عالم نوشت

درد بسیار است، حتی کوچه ای هم شاهد است
باید اما هم مدارا کرد هم کم کم نوشت

مادری بیمار در بستر ، ولی آرامتر
می شود این قطعه را آهسته با شبنم نوشت

کودکانش تا همین حالا نخوابیدند که
آتش و میخ و در و پهلو، نفهمیدند که
صورت و سیلی میان کوچه نشنیدند که

منتظر تا صبح ، مادر ، باز مادر، باز هم
باز مادر، باز بیماری و بستر ، باز هم

کوچه ، سیلی ، آتش و خاکستر در باز هم
باز “ترنم” (باز هم) ها را ولی با غم نوشت