دوراهک

چه بگم، یا بنویسم، گپ و گفتاری نی
همه جا ساکت و آرومن و اخباری نی
کار و بار همه جور و سر مردم همه گرم
شهر آرومن و یک آدم بیکاری نی
روزگار همه بر وفق مرادن، بخصوص
آنکه بیچاره و بدبخت و گرفتاری نی
همه چی مفتن و ارزو،همه مردم راضی
هر دکونی که اشی لیس بدهکاری نی
رهرو محکمه ها خلوت و قاضی بیکار
هیچ پرونده ی شاکی و بزه کاری نی
گرگ با میش رفیق آوده، روباه و خروس
به تفاهم رسده، کینه ی پیراری نی
اسپ و گاو بز همسایه همیطهر ولو
تو سر هیچ کمو بندی و اوساری نی
کیسه ها شاهن پیلن، کم مردم همه سیر
بخرن یا نخرن زوری و اجباری نی
خار می، یا مچ کهره اگه اتنی بخوری
پس دگه غصه ی دندو که بلا باری نی
بکه بالا تو کلات و مث “ترنم”سر اکو
تا بفهمن مث مو شاعر بی عاری نی