دوراهک

بعضی از ما آدما برتر از ملک می شن
می رسن تا کهکشون هنوز هم پر می کشن
با سپده همسفر مثل عطر یک نسیم
می رسن به جایی که بهشون نمی رسیم
جای رد پایشون ما ستاره می کاریم
رد میشن از آسمون ماییم که کم میآریم
ما فقط نشسته ایم شعر موندن می خونیم
تو همین یه بیتش هم یه روزی در می مونیم
من که مثل کفترا پر و بالی ندارم
پرکشیدن حال می خواد من که حالی ندارم