دوراهک

تکسواری از میان نخل ها
می گذشت اما به سرعت چون شهاب

ای بنازم قرص ماهی کینچنین
مات از موج عبورش آفتاب

بر فراز شانه ی مردانه اش
مشکی اما مملو از احساس بود

آنچه عالم داشت از عشق و وفا
جمله اش در سینه ی عباس بود

در میان دود آه کودکان
همچو شمعی پای تا سر آب شد

داغ نوشیدن به جان آب ریخت
تشنه او ، آب از عطش بی تاب شد

نازم آن لب تشنه ای کآب فرات
تشنه ی بوسیدن لبهاش بود

خویش را انداخت بر دستش، ولی
دید بر لب قصه ی مولاش بود

در میان بهت آتشناک ظهر
دیدنی شد لحظه ی روئیدنش

ذره ذره خاک داغ نینوا
چشم می شد از برای دیدنش

گاه دست افشانی اش آن دست حق
عاشقانه مشک بر دندان گرفت

لحظه های سرخ روئیدن شکفت
لحظه ای کان باغ را طوفان گرفت

تا قضا دستانش از دستش گرفت
مشک آب آن روز بهرش اشک ریخت

غم نبود از لحظه ی بی دستی اش
غم به جانش ریخت وقتی مشک ریخت