دوراهک

چشم، کی دیده کسی جز تو به این زیبایی
نشده خلق ،بشر مثل تو ،مه سیمایی
قلم عشق چنان نیک سرشته ست تو را
که سروده ست ملک وصف تو را هر جایی
طاق ابروی تو محراب و رخت مهر منیر
هر چه خوبی ست تو داری و تو بی همتایی
خلق تو بس که عظیم است، خدا می داند
که چه کرده ست تو را، غیرخودش یکتایی
عرش لبریز تو و فرش به وسع ات ناچیز
کی شنیده ست بشر ،جز تو فلک پیمایی
تار گیسوی تو تا باد به بازی بگرفت
سبز شد دست طبیعت به چمن آرایی
سخنم عطر تو را داشت، وگرنه ، هرگز
شعر من شعر نمی گشت به این شیوایی
“ترنم” از شوق غزل ،قافیه را باخت، ولی
عشق تو داد مرا اذن قلم فرسایی