دوراهک

آتش فتاد بر دل افکار قافله
جانسوز بود آه شرربار قافله

می سوخت بند خیمه و جمعی اسیر بند
مانده میان خیمگه بیمار قافله

هفتاد و دو ستاره خونین میان دشت
رنگین نموده صفحه طومار قافله

بر نی نشست جلوه ی خورشید دیگری
در راه شام و کوفه جلودار قافله

کی بود جرات آن جماعت گر آن زمان
بر جای بود دست علمدار قافله

زینب کجا و دیدن در تشت زر کجا
مهر به خون نشسته ی سالار قافله

ای چشم روزگار به تماشا نشسته ای؟
این حال زار و دیده ی خونبار قافله

“ترنم” ببار اشک تر از دیده دم به دم
هستی اگر چو لاله عزادار قافله